Η Σκεύω δεν ψηλώνει ο νους της, δεν χάνεται σε πολυδαίδαλα αφαιρετικά κατασκευάσματα του Νου, αλλά προκόβει και προσφέρει στους γύρω της διαχειριζόμενη με οικονομία τα πενιχρά μέσα που διαθετει, υλικά και πνευματικά.
Για τους λόγους αυτούς ίσως η νουβέλα του Παπαδιαμάντη δεν έχει βρει τη θέση που της αξίζει στις βιβλιοθήκες και στις προτιμήσεις μας. Ίσως επειδή γενικά οι θετικοί, ηπίων τόνων χαρακτήρες δεν προκαλούν το ενδιαφέρον όσο οι πιο πολυσύνθετοι αρνητικοί που μέσα στην αναζήτηση του "διαφορετικού" χάνονται στον κυκεώνα των επιθυμιών και των εκλογικευμένων ενστίκτων τους. Λίγοι τέτοιοι χαρακτήρες ξέφυγαν από την αφάνεια με τον "Ηλίθιο" του Ντοστογιέφσκι να μου έρχεται πρόχειρα στο νου. Βέβαια, σ'αυτό φταίει λίγο και ο Παπαδιαμάντης ο οποίος στην προσπάθεια να εμπλουτίσει (ίσως, και να μακρύνει) το αφήγημα του, προσθέτει εμβόλιμες ιστορίες όπως την παρολίγο ναυμαχία των κατοίκων με τους ταξιδιώτες που ήθελαν να σπάσουν την καραντίνα, οι οποίες αποσπούν την προσοχή από την ιστορία της Σκεύως και του γιού της. Κι αυτή όμως η μικρή παρέκβαση έχει την αξία της και τη σημασία της. Αξίζει να διαβαστεί. Paperback Η γραφή του Παπαδιαμάντη ιαίνει. Paperback Η Φόνισα τον έκανε διάσημο -και αθάνατο. Γιατί όμως όχι και ο Βαρδιάνος. Δεν είναι απλώς η άλλη όψη της Φόνισας; Paperback Λιγότερο γνωστό διήγημα του Παπαδιαμάντη απ' τη Φόνισσα που πολλοί (δηλαδή εγώ) γνώρισαν μέσω της ομώνυμης σειράς, χαμηλότερων τόνων, ηπιέστερο, αθόρυβο.
Δεν αναδίδει οσμή θανάτου, όπως είχε επισημάνει η Ακρόπολις που το φιλοξένησε στα 1893 αλλά περισσότερο τη γλυκιά μυρωδιά της αγάπης της μάνας.
Κάποιος ανέμπνευστος (δηλαδή πάλι εγώ) θα έλεγε ότι η γριά Σκεύω ήρθε για να εξιλεώσει το συγγραφέα της για το χαρακτήρα της Χαδούλας της Φραγκογιαννούς.
Όπως και να'χει αξίζει το χρόνο σας. Paperback Πρόκειται για ένα από τα λιγότερο γνωστά έργα του Παπαδιαμάντη. Το ιστορικό γεγονός που αποτελεί την βάση της ιστορίας είναι η χολέρα που ξέσπασε στην Ευρώπη το 1865 και τα μέτρα που έλαβε η Ελληνική κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την εξάπλωσή της και στην Ελλάδα. Η ιστορία αφορά την γριά Σκεύω (ο χαρακτήρας της οποίας καμία σχέση δεν έχει με τον χαρακτήρα της Φραγκογιαννούς στην «Φόνισσα») η οποία μαθαίνει ότι ο γιος της έχει αρρωστήσει από χολέρα και βρίσκεται σε ένα από τα καράβια που η τότε κυβέρνηση έστειλε για καραντίνα σε ένα ερημονήσι κοντά στην Σκιάθο. Επειδή κανένας δεν επιτρέπεται να πλησιάσει το νησί αυτό (αφού είναι χώρος καραντίνας), η γριά Σκεύω αποφασίζει να μεταμφιεστεί σε άντρα και να πάει βαρδιάνος στα σπόρκα (δηλαδή φύλακας στα καράβια που έχουν μολυνθεί από την χολέρα) για να βρει τον γιο της και να τον βοηθήσει. Ένα από τα χαρακτηριστικά του διηγήματος που μου έκανε εντύπωση είναι ο τρόπος που εναλλάσσει ο συγγραφέας την χιουμοριστική αφήγηση με την περιγραφή των τραγικών ιστοριών των θυμάτων της χολέρας, χωρίς η εναλλαγή αυτή να φαίνεται «αφύσικη». Στηλιτεύει την κερδοσκοπία που επικράτησε τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης όσο και από την πλευρά των απλών ανθρώπων σε βάρος των αρρώστων, και είναι αδύνατο να μην παρατηρήσει κανείς ορισμένες ομοιότητες με πρόσφατες καταστάσεις που ζήσαμε κατά την περίοδο της καραντίνας λόγω του κορωνοϊού. Φυσικά, ο Παπαδιαμάντης δεν παραλείπει να αφήσει το πολιτικό του σχόλιο. Η φράση που μου έμεινε «Θα έλεγε τις ότι η χώρα αύτη ηλευθερώθη επίτηδες, διά να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν.». Paperback
☆ Βαρδιάνος στα σπόρκα ↠ PDF View by Ë Alexandros Papadiamantis eBook or Kindle ePUB free
Alexandros Papadiamantis (Greek: Βαρδιάνος στα σπόρκα Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης) was an influential Greek novelist and short story writer.He was born in Greece, on the island of Skiathos, in the western part of the Aegean Sea. The island would figure prominently in his work. His father was a priest. He moved to Athens as a young man to complete his high school studies, and enrolled in the philosophy faculty of Athens University, but never completed his studies.He returned to his native island in later life, and died there. He supported himself by writing throughout his adult life, anything from journalism and short stories to several serialized novels. From a certain point onwards he had become very popular, and newspapers and magazines vied for his writings, of Alexandros Papadiamantis (Greek: Βαρδιάνος στα σπόρκα Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης) was an influential Greek novelist and short story writer.He was born in Greece, on the island of Skiathos, in the western part of the Aegean Sea. The island would figure prominently in his work. His father was a priest. He moved to Athens as a young man to complete his high school studies, and enrolled in the philosophy faculty of Athens University, but never completed his studies.He returned to his native island in later life, and died there. He supported himself by writing throughout his adult life, anything from journalism and short stories to several serialized novels. From a certain point onwards he had become very popular, and newspapers and magazines vied for his writings, offering him substantial fees. Papadiamantis did not care for money, and would often ask for lower fees if he thought they were unfairly high; further he spent his money carelessly and took no care of his clothing and appearance. He never married, and was known to be a recluse, whose only true cares were observing and writing about the life of the poor, and chanting at church: he was referred to as "kosmokalogeros" (κοσμοκαλόγερος, "a monk in the world"). He died of pneumonia. Βαρδιάνος στα σπόρκα O Bαρδιάνος στα σπόρκα (1893) διηγείται την ιστορία της γρια-Σκεύως, που μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος (φύλακας) στα σπόρκα (μολυσμένα, επιχόλερα καράβια), προκειμένου να σώσει το γιό της.Iστορικός πυρήνας του διηγήματος είναι η χολέρα που έπληξε την Eυρώπη το 1865 και τα αυστηρά μέτρα προφύλαξης που έλαβε τότε η ελληνική κυβέρνηση. Tο διήγημα ωστόσο δεν αναδίδει οσμή θανάτου.
Στην παρούσα έκδοση, ο Bαρδιάνος πλαισιώνεται από άλλα πέντε διηγήματα της ίδιας περιόδου (1892-1894): Oι Xαλασοχώρηδες, η πασίγνωστη σάτιρα των νεοελληνικών εκλογικών ηθών, O τυφλοσύρτης και H δασκαλομάννα, σάτιρα και τα δύο των σχολικών ηθών της εποχής, Nαυαγίων ναυάγια, με θέμα την αρπακτικότητα και το λαθρεμπόριο και, τέλος, H νοσταλγός, αριστουργηματική ελεγεία για τον έρωτα που χάσαμε και τη ζωή που δεν ζήσαμε.
